Doghouse Sam & His Magnatones (B) special guest: Ino Van Winckel (Joo Joo Eyeballs) Hnita Jazz Club Heist-op-den-Berg (14-09-2024) reporters & photo credits: Freddie info organisatie: Hnita Jazz Club info band: Doghouse Sam © Rootsville 2024

Na de festivalitis is het clubalitis of zo...Dus voor de officiële aftrap van het 'Blues & co' seizoen in de 'Hnita Jazz Club' te Heist-op-den-Berg staat er een top Belgische band geboekt in het segment rhythm 'n blues en roots. 'Doghouse Sam & His Magnatones' draaien al ruim 10 jaar mee en wonnen in 2015 de 'Belgian Blues Challenge' en eindigden zo een jaartje later als tweede in de 'European Blues Challenge'. Dit jaar staan ze hier in de 'Hnita Hoeve' in uiterst goed gezelschap want 'DeWolff', 'Big Daddy Wilson, Errol Linton, Bonita & The Blues Shacks en Connor Selby deden het hun dit jaar al voor.

In het najaar van 2024 brengen 'Doghouse Sam & His Magnatones' hun nieuw album uit maar daarvoor moeten we nog even geduld hebben. Vandaag kunnen we nog steeds genieten van hun dynamische sound en dat zullen ze hier in de 'Hnita Jazz Club' geweten hebben. Bij het binnenkomen was DJ Joris ons al in de sfeer aan het brengen door nummers uit zijn blues arsenaal te brengen en was het daarna de beurt aan Jan Ursi om iedereen welkom te heten voor de aanvang van het nieuwe seizoen en waren we uiteraard ook blij om hier weerom van de partij te zijn.

Na eerst nog een kleine toelichting van de geschiedenis prof. Wouter over waar de naam 'Hnita' vandaan kwam konden hij en zijn Magnatones eraan beginnen met het vertrouwde 'Roll Up My Sleeves' en zo zat de sfeer er meteen goed in. Alsof het een express trein betrof kregen we zo meteen ook 'Lot's To Do And Little Time' en werd deze club gevuld met de ziel van 'Doghouse Sam'. Wat opviel was dat er nog talrijke Hnita'rs aanwezig waren die deze band nog niet kenden.

Dat 'Doghouse Sam & His Magnatones' na al die jaren een wel geoliede machine zijn dat val niet te betwisten en ook al is Doghouse Sam van oorsprong een harper toch is zijn gitaarspel ook vlekkeloos te noemen. Hij wordt omringt door Franky Gomez, een van de beste drummers van bij onze noorderburen en Martin Ubaghs aan de double bass. Voor 'Step It Up And Go' wordt de fifties Harmony vervangen voor nog een oudere guitarra uit de 30-tiger jaren en vult ook 'slide' hier de club.

'Knock Knock' is weer zo een ouder nummer waarvan de gensters afspringen en waarbij ook slappin' Martin zich volledig kan op laten gaan. We schreven het al dat er een nieuw album zit aan te komen en met het toepasselijke 'We've Been Gone Too Long' krijgen we daaruit dan ook een voorsmaakje. We kunnen zo al niet meer wachten om de rest van het album te horen.

Zoals beloofd kregen we dan ook een special guest in de persoon van Ino Van Winckel van de groep 'Joo Joo Eyeballs'. Een band waarvan we deze zomer een voorsmaakje kregen op 'Swing Wespelaar' als winnars van de 'Preach The Blues' wedstrijd die het festival voorafging en zo werd het hier youth before age! Als eerste nummer als 'Magnatone' brachten Ino en 'Doghouse Sam & His Magnatones' er eentje van Aaron Thibeaux Walker AKA T-Bone Walker. Deze 'T-Bone Boogie' klonk alsof deze in 1945 destijds voor deze 'youngsters' werd geschreven.

Ino wist al vlug op te merken dat 'slowblues' niet in het arsenaal van 'Doghouse Sam & His Magnatones' zat en bracht dan zelf maar een uitstekende versie van Texas blues icoon Stevie Ray Vaughan waardoor hij hier het bewijs kwam te leveren dat hij naast gitaar spelen ook nog kan zingen en zo werd hier plots de toekomst van de Belgische blues al meteen verzekerd.

Terug dan met een 'Back In The Ring' een nummer uit het eerste album van de band. Alsof de sfeer hier niet meer stuk kon vanavond kregen we nog 'Let's Get It On' en met 'Better Be Ready' ging het dak er dan hier daadwerkelijk af. Helaas was dit ook het einde van de eerste set en werd het tijd voor een frisse pint en voor enkelen ook nog een sigaret.

Meteen bij 'note one' van 'It Ain't Easy' zat iedereen vlug op zijn plaats en lieten we ons met z'n allen verleiden door een aanstekelijk country deuntje. Speciaal dan voor de vrouwtjes van Limburg kregen we dan 'When My Baby Won't Quit On Me' en zat zo het tempo meteen weer on the right track gevolgd door 'Crossroads'. De opmerking over een 'slowbluesje' was blijven hangen bij 'Doghouse Sam' en op de vraag of we McKinley Morganfield kenden werd het antwoord al meteen van jazeker, en kregen we zo 'Baby, Please Don't Go' te horen.

Even dan naar 'The Big Easy' met 'I'm Ready' en ja hoor Fats Domino was in da house, en was de Hnita zo ready to rock 'n roll all night. Voor diegene die 'Doghouse Sam & His Magnatones' al wel kennen weten dat er ook een intermezzo komt waarbij een stukje akoestische blues ook van de partij is. Ook meteen een beetje humor erbij met Martin Ubaghs op een Ukelele, Doghouse Sam op de 'Mississippi Saxofoon' en Franky Gomez als volwaardig percussionist op de lepels. Wie beweerd nu dat blues ook plezant kan zijn?

Meteen daarna kregen we door Franky Gomez een drumsolo voorgeschoteld waarbij Art Blakey moest hij dit gehoord hebben gedacht zou hebben van...who the fuck is this guy? Het applaus hierna was zonder woorden. Ook een instrumentaal nummer sprong nadien uit de boxen met het onwaarschijnlijk sterke 'Dogfever'. Als afsluiter kregen we ook nog een dosis vette ol'school blues te horen met John Lee Hooker zijn 'Goin' Mad'.

Terug naar de Limburg zonder bisnummer, gewoonweg geen denken aan hier in de 'Hnita Jazz Club' en dus kregen we met 'Ain't Got Time' de gedroomde afsluiter. Eentje in de categorie 'Cigar Box', al was dit op een echte onvervalste 'Guttlin Kellog's' ontbijt box en zo was iedereen hier aanwezig voldaan voor de start van het nieuwe seizoen...en dachten wij zo van da war sjiek menne man!